Port Adelaide

Australiërs geven een andere betekenis aan kleding dan Nederlanders. Het is niet zomaar kleding naar iemands persoonlijke smaak, maar het moet ook, nee, vooral een functie uitdragen. Ik blijf me verbazen (en amuseren) om de verscheidenheid aan schooluniformen die de kinderen hier dragen. Jurken, korte broeken, hoge kousen, rokjes, dikke, vormloze truien. Alles in de kleuren en met symbool van de desbetreffende school. Zelfs de (gigantische!) rugzakken. Over de schoenen ben ik het nog niet uit: ze zijn voornamelijk lomp, groot, zwart en plat, maar niet iedereen draagt dezelfde schoenen. Al kan ik me niet voorstellen dat het zo slecht gesteld is met de smaak van Australiërs dat zij deze schoenen vrijwillig dragen.
Nu zou je denken dat de schooluniform uit de levens van mensen verdwijnt bij eindiging van de schooltijd (ik zou heel blij zijn). Niets is minder waar. De midwives dragen iets wat verdacht veel lijkt op een schooluniform: een witte met beige gestreepte blouse, slecht zittende broek of rok, en stevige (lees: plompe), zwarte stappers. De hoofd van de midwives gaat nog een stapje verder: het oh-zo-bekende- cheerleader/meisjesscholieren-lint zit steenvast om haar hoge paardenstaart. Dat ze 1.90m lang is, mag de pret natuurlijk niet drukken.
Geen enkele dokter draagt een witte jas, de stethoscoop moet het enige herkenningspunt zijn. Terwijl de mannelijke artsen gewoon een blouse dragen, gaan de dames heel officieel gekleed. Rokken, hakken, jurkjes. In Nederland zou je denken dat ze naar een familiefeest gaan. En de medische studenten, haha, die oefenen al voor later. De jongens uh mannen gaan keurig gekleed in blouse en donkere broek (af en toe zie je een verdwaalde stropdas). De meiden keurige rokjes, vestjes, blouses of donkere broeken aan. Ik begin me haast sjofel te voelen in mijn jeans.
Op straat is het precies hetzelfde: wie een kantoorbaan heeft, gaat over het algemeen heel officieel gekleed. Niets doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg. Professioneel en netjes is het motto. Nou, afgezien van de schoenen dan. De dames dragen namelijk onder dat hele keurige jurkje stevige, comfortabele sportschoenen. Deze worden eenmaal op kantoor omgewisseld voor hoge hakken. Maar snelwandelen naar en van kantoor is hier een populaire work-out in het drukke leven van de werkende vrouw (die verder alles met de auto doet).

Op de website van de University of Adelaide vond ik een aantal studentenclubs. Ik wil graag wat meer Australische studenten leren kennen en wat leuks doen in mijn vrije tijd. Mijn oog viel op de Swing Dancing Club. Deze bleek elke woensdagavond om 8 uur samen te komen om te dansen (eigenlijk is het gewoon dansles). Na een mailtje te hebben gestuurd, werd ik uitgenodigd voor een gratis les. Het was in het Union House (die ik nu wist te lokaliseren door mijn eerdere escapade omtrent het verkrijgen van een password). Ik had nog even een paniekmomentje toen een bepaalde ingang alleen te openen was met een pas (Australiërs houden van passen, beveiligingssloten en beperkte toegang), maar na een klein ommetje bleek de rest wel gewoon toegankelijk te zijn. Als student zou je wel een pas hebben, maar ik ben een visitor (en zou eventueel wel een tijdelijke pas kunnen krijgen, maar voor mij heeft dit weinig zin, want ik zit alleen in het ziekenhuis en niet op de campus, en bovendien: het kost geld :P). We bleken met z’n zessen te zijn: drie meisjes en drie jongens, wat wel belangrijk is want je moet in paren dansen. We hadden twee leraren, die ons (een versimpelde versie van) de charleston leerden (check youtube). Het was best lastig, maar zo leuk om te leren!

Zaterdag ging ik samen met een ander meisje, Sofie (van het aardbeienplukken), naar Central Market, wat gewoon een gigantische overdekte markt is. Zondag zijn ze gesloten, dus men moet zaterdag van al het fruit en groente af zien te komen, wat resulteert in hele voordelige prijzen. Ik heb dan ook fruit en groente voor de gehele komende week gekocht. Het is zeker goedkoper dan de supermarkt, maar je moet wel goed zoeken naar mooie stukken groente en fruit.

Zondag zouden we met een groepje naar Port Adelaide gaan (een suburb van Adelaide die een haven bevat). Helaas moest de rest studeren, dus gingen alleen Sofie en ik op pad. Sofie moest wel eerst even naar de kerk (hoe toevallig is het om een Christelijke Chinees te ontmoeten in Australië?). We namen de trein (lees: metro) naar Port Adelaide, wat een grappige suburb bleek te zijn. Met relatief oude gebouwen. “1898” staat er dan trots op de voorgevels, ja, voor de Australiërs is dat vast heel oud. Het is grappig om de Engelse invloeden te zien: kleine, donkere bakstenen, kleine ramen. Maar andere gebouwen hebben (naar mijn mening) wat Amerikaans: als een saloon in het wilde westen, met de veranda’s op de begane en eerste verdieping, met houten, gekleurde pilaren.
In de haven stond een knalrode vuurtoren, en een gigantische overdekt hal. Waar op zondag markt was, met veel tweedehands spullen. Alles wat je maar kan bedenken was er: verkleedkleren, oude pokemonkaarten, speelgoedtreinen, meubels, schoenen, gereedschap, tassen (:)), fietsen etc. Fietsen?! Mountainbikes. Ik liep een keer langs de rij mountainbikes en koos er één uit. Een testritje wees uit dat ie goed functioneerde. Daarna duurde het zeker een half uur voordat ik de juiste maat helm (groot, laten we het op veel hersenen houden :)), lampen (voor- en achter) en slot had gevonden. Vervolgens vroeg ik (heel lief) aan de verkoper of hij de houders van de lampen en slot alvast op de fiets kon monteren (het was een rustige dag). Na een uur had ik mijn fiets!
Al winkelen maakte ons hongerig, dus kochten we (een van de heerlijkste) baked potatoes onder een laag koolsalade, stukjes ham, kaas en beetroop (bietjes). We nuttigden deze goddelijke potatoes op de Dolphin Cruise. De Port Adelaide River (de Australiërs zijn niet goed in het verzinnen van originele namen in vergelijking met de Aboriginals) bevat namelijk dolfijnen! Het is een hele brede rivier, met kades vol industrie. Helaas was het die dag slecht weer: af en toe regen. Toch hebben we kunnen genieten van het uitzicht. Een paar keer zag ik een dolfijn naar boven komen, maar dat was zo snel dat toen Sofie zich omdraaide de dolfijn al was verdwenen. Toen kwam een andere passagier er achter dat een dolfijn met de boot mee zwom Je kom hem onder de kiel zien. En hij kwam zelfs een keertje naar boven om een prachtige sprong te maken. We hebben niet heel veel dolfijnen gezien, in totaal 8 gedurende de twee uur durende cruise. En ze verdwenen zo snel dat geen enkele op foto staat. Maar als je er één zag, was dat een erg mooi gezicht.

Ik nam de fiets mee in de trein. Jammer genoeg was de regen niet opgehouden, dus heb ik (heel Hollands) door de (mot)regen en met een stevige tegenwind naar huis moeten fietsen. Op de een of andere rare manier voelde het heel vertrouwd aan. Al verdenk ik de wind er van opeens op te komen zetten nu ik een fiets heb, want de dagen er voor was er nauwelijks wind…

Maandag introduceerde de prof me bij de midwives en kon ik gaan beginnen met meten. Althans dat was het idee. Eerst moest ik zorgen dat de midwives wisten wie en waar ik was, en wat ik deed. Ik heb in elke kamer poster en briefjes opgehangen, en de medical records van de volgende dag doorgespit naar vrouwen die voor het eerst zwanger zijn (“primips”) en tussen 8 en 12 weken zwangerschap op moment van de afspraak. De triage appointment met de midwives gebeurt namelijk traditioneel rond 8-10 weken, en is de eerste afspraak na een gesprek met de huisarts. Het is zeer belangrijk, want hier vind een groot gedeelte van de screening plaats. Aan de hand van een aantal factoren wordt bepaald of iemand een low of high risk is. Hoge bloeddruk en diabetes, dan wordt de dame meteen doorverwezen naar de gynaecoloog (die de rest van de zwangerschap begeleidt). Ongecompliceerde zwangeren kunnen onder toezicht van de midwives blijven. De triage vindt vier keer per dag plaats (om 08.30, 10.30, 13.00 en 15.00) wat voor mij erg belangrijk is, aangezien ik zo kan timen wanneer ik de vrouwen kan meten. Al kwam ik er dinsdagmiddag pas achter dat zo’n gesprek minstens een uur en makkelijk anderhalf uur duurt. Er vinden gemiddeld 10 van deze gesprekken per dag plaats, maar merendeel van de vrouwen zijn multi’s (wat logisch is). Daarnaast heb je vrouwen die hun eerste afspraak hebben gemist, of (te) laat een afspraak maakte, dus die al voorbij 12 weken zwangerschap zijn. Dit zorgt er voor dat ik tot nu toe 2 primips per dag meet.
Gelukkig is dit niet het enige wat ik doe. Samen met een RMO (arts in opleiding, AIOS) heb ik een studie opgezet waarbij we vrouwen met nieuw ontwikkelde hypertensie, chronische hypertensie en pre-eclampsie meten. Vrouwen die tijdens de zwangerschap hypertensie ontwikkelen, worden naar de Womens Assessment Unit (WAU) gestuurd voor een “PE day stay”. Dit houdt in dat de vrouwen vier uur lang daar moeten zitten, terwijl om het uur hun bloeddruk wordt gemeten, en tussendoor een CTG (detectie van foetale bewegingen) wordt gemaakt. De midwives van de WAU piepen me op als er een PE day stay vrouw arriveert. Zodat ik met mijn karretje er naar toe kan rijden.
En mocht er even geen zwangere beschikbaar zijn om te meten, dan verveel ik me nog niet. Ik heb genoeg artikelen om te lezen, en alle gegevens moeten nog in een database worden ingevoerd. Al met al houdt het me goed bezig!