Melbourne

Voorbereiding
Toen ik hier pas was vroeg iemand me of ik al plannen had voor Pasen. Nee, ik had me nog niet eens gerealiseerd dat Pasen aanstaande was. Mij werd toegelicht dat Pasen niet zomaar een lang weekend zou zijn, maar een extreem lang weekend door toevoeging van een public holiday op de dinsdag na easter Monday, namelijk ANZAC-day. Het duurde nog twee weken voor ik me realiseerde dat Pasen een uitgelezen kans was om wat meer van Australië te zien dan alleen South Australia, met name Adelaide en regionen. De trip naar Sydney was al gepland, dus werd het Melbourne. Doordat de meeste Australiërs Pasen bij familie vieren, en daarvoor moeten vliegen (het blijft een idioot groot land), schieten de prijzen van de vliegtickets de lucht in tijdens het paasweekend. Wie vroeg boekt is zeker van een redelijke prijs en in elk geval een plek. Ik was rijkelijk laat met boeken, dus moest eerst een speurtocht houden naar tickets met redelijke prijzen. Vertrekken op Good Friday zou niet meer lukken, wat uiteindelijk niet zo erg bleek te zijn, want alles is gesloten op Good Friday.

Dag 1 – zaterdag 23 april
Mijn goedkope vlucht vertrok uiteraard vreselijk vroeg, tien over half acht ’s ochtends. Ik had een huisgenoot zo gek gekregen om mij naar de bushalte in de stad te brengen (het was zo vroeg dat de bus naar de stad nog niet vertrok). Toen we eenmaal in de auto zaten, bedacht mijn huisgenoot dat ze me net zo goed meteen naar het vliegveld kon brengen (ritje van ongeveer 20 minuten), dus werd ik – heel lief – afgezet bij de vertrekhal.
Geloof het of niet, er is een tijdsverschil tussen Adelaide en Melbourne. Van wel 30 hele minuten! Eenmaal geland in Melbourne moest de klok een half uur vooruit worden gezet. Het is een klein uurtje vliegen, dus het was half tien toen ik de aankomsthal instapte op Tullamarine airport te Melbourne. Er rijdt een shuttle bus van dit vliegveld naar het station Southern Cross midden in het centrum van Melbourne. Mijn hostel is 500 meter van dit station vandaan. Althans hemelsbreed. De gouverment had het paasweekend uitverkoren om het tramspoor in de straat (Spencer street) waar dit station aan lag te verbeteren, dus ik moest een kleine omweg maken. Waarom is dit noemenswaardig zul je misschien denken. Nou, de woensdagochtend dat ik (weer idioot vroeg) vertrok naar Adelaide had ik een klein paniekmomentje (gedurende 1 seconde). Ik herkende de straat naar het station niet meer terug – was ik verkeerd gelopen? Nee! Spencer straat was eindelijk weer open voor verkeer, en blijkbaar onherkenbaar zonder hekken, werklui en graafmachines.
Het hostel gelegen aan King street heette King Street Backpackers – hoe origineel. Maar wel makkelijk te vinden. Toen ik aan de receptie mijn naam noemde, werd gereageerd met: “Moet je ‘Roos’ zo uitspreken?!” Dit is geen vertaling, het werd inderdaad gezegd in het Nederlands. Of eigenlijk Vlaams, want de jongen achter de balie bleek Belgisch te zijn. Ach, wat leven we toch in een kleine wereld.
Mijn (korte) tijd in Melbourne moest ik efficiënt besteden, dus al snel ging ik op pad. De city centre van Melbourne heeft (net als Adelaide) een grid (rooster) vorm. Louter rechte straten. Met de Lonely Planet Melbourne encouter bij de hand was het zeer makkelijk te navigeren (als je al deze term wilt gebruiken voor het wegwijs maken in Melbourne). Zeker in vergelijking met bepaalde Europese steden – ik noem bijvoorbeeld Praag waar heuvels zo op elkaar lijken dat ze gemakkelijk met elkaar kunnen worden verwisseld, als gold dat niet voor mij. Te voet liep ik naar Flinders street waar het (beroemde) Flinders Station gelegen is aan het (eveneens beroemde) Federation Square. Een gigantisch plein waar toevallig een openbare comedy show aan de gang was met een groot publiek. Er was namelijk een Comedy Festival in Melbourne. Na de grappige show liep ik over de Princes Bridge naar suburb Southbank. Deze ligt aan de andere kant van de Yarra, een rivier die dwars door Melbourne loopt. Aan Southbank Promenade, een oever van deze rivier met mooi uitzicht over het city centre, zijn diverse eetgelegenheden en vele street performers. De tijd vliegt voorbij als je blijft kijken naar de acts.
Van de Southbank Promenade nam ik The Travellers Bridge terug naar het centrum, om daar de winkelstraten te verkennen. De Royal Arcade, een verbinding tussen Little Collins street en Bourke street is een sfeervolle overdekte winkelstraat. Het leek net alsof ik me opeens in de Passage in Den Haag bevond, maar uiteraard is de Royal Arcade lang niet zo oud. Mijn Lonely Planet tipte een chocolaterie voor iedereen die van chocolade houdt. Ikke dus. De winkel, Koko Black, was in de Royal Arcade en had op de eerste verdieping een café met dollhouse interieur. Na een goddelijke brownie (met warme pure chocolade saus en zelfgemaakt vanille ijs) vervolgde ik mijn weg door het centrum. Ik kwam langs een groot, oud gebouw, genaamd GPO (volgens de LP een afkorting voor “General Post Office”). Het gebouw was vroeger dus een postkantoor, maar reeds verbouwd tot fashion mall. Plaatselijke ontwerpers kunnen daar ruimte huren om hun ontwerpen (kleding, juwelen, schoenen) te verkopen. Erg inspirerend, maar dat komt natuurlijk met een prijs, want erg duur.
Na de GPO verkend te hebben liep ik langs de State Library of Victoria om vervolgens af te slaan naar op La Trobe street richting het Parliament gebouw. Zowel de Library als het parlementsgebouw zijn gigantische, pompeuze neoclassicistische gebouwen die veelvuldig door de Engelsen in geheel Australië zijn gebouwd eind 19de en begin 20ste eeuw. Indrukwekkend? De grootte misschien, maar de architectuur is (heel arrogant gezegd) niet veel bijzonders vergeleken met Europese steden. Meer een soort slap aftreksel. Die soms wat sterker uitvalt door bepaalde bijzonderheden, zoals de donkergele kleur van Flinders station met knalrode versiering. Schattig.
Na gegeten te hebben in een Indiaas restaurant in de Royal Arcade vond ik het tijd worden om weer terug te lopen naar het hostel en bij te slapen. Ik moet immers goed uitgerust zijn voor de komende dagen!

Dag 2 – zondag 24 april
Na een gratis ontbijt in het hostel (verbeeld je niets: oploskoffie en witte toast besmeerd met peanutbutter and jelly) liep ik door de Flagstaff Gardens naar de Queen Victoria Market. In de Flagstaff Gardens is op het hoogste punt (ja, Melbourne is heuvelig) een vlaggenstok te vinden – wat een verassing. In tijden van de stichting van Melbourne werd deze heuvel en flaggstaff gebruikt om te signaleren naar nadere schepen, wat uiteindelijk vrij snel werd vervangen door een vuurtoren. Queen Victoria Market lijkt op Adelaide’s Central Market maar dan vele malen groter. Een eindeloze reeks van kraampjes met souvenirs, fruit, groente, kleding, Uggs, tassen, sieraden en nog meer souvenirs.
Ik vervolgde mijn tocht naar Lygon street, “little Italy”. Voor mijn vertrek naar Melbourne had ik de arts in opleiding waarmee ik werkt gevraagd wat de must-see en must-do’s in Melbourne zijn. Zij is opgegroeid in Melbourne dus wist een lijstje voor mij te maken. Een van de hoogtepunten was Lygon street voor het lekkere eten (zeer belangrijk in Australië). Helaas had ik nog geen trek en liep ik verder naar Melbourne Museum, een supermodern gebouw. Althans in vergeling met het gebouw er tegenover, de Royal Exhibition Building (uit de categorie ‘sterk staaltje neoclassicistische Victoriaanse bouwkunst uit het einde van de 19de eeuw’). Lygon street, Melbourne Museum en de Royal Exhibition Building is overigens gelegen in suburb Carlton.
Vandaar pakte ik de tram (onontkoombaar in Melbourne) naar St. Kilda, een beroemde suburb aan het strand. St. Kilda Pier leidt je een flink eind de zee in en eindigt in een schattig, geheel gerenoveerd theehuis. Het was heerlijk weer om uit te waaien aan het strand. Aan het strand is een attractiepark gebouwd, genaamde Luna Park. Maar daar had ik geen tijd voor (en trouwens ook geen zin in), ik had immers nog zat te doen in Melbourne. Van St. Kilda nam ik een tram terug naar de city. Ik wilde de Royal Botanic Gardens bezoeken. Tot mijn verassing ging de tram langs de Royal Botanic Gardens naar de city, en kon ik al snel uitstappen.
Op mijn weg naar de Royal Botanic Gardens kwam ik langs een pompeus gebouw, al is gebouw niet een juist woord in deze context, het was meer tempel. Naar mijn mening, licht geïnspireerd op de Inca tempels in Peru. Het bleek de “Shrine of remembrance” te zijn, “Victoria’s memorial to the men and women who served Australia in armed conflicts and peacekeeping operations throughout our nation’s history”. Een wonderlijk gebouw. Je kon het gebouw namelijk beklimmen, waarna er zich een fantastische 360 graden uitzicht over Melbourne openbaarde. Men was bezig met de voorbereidingen voor ANZAC day, waarbij er een ceremonie zou worden gehouden op de trappen van dit gebouw. Zo was een groep ruiters aan het oefenen, waar ik prachtig uitzicht over had.
Uiteindelijk kwam ik bij de Royal Botanic Gardens aan. Elke stad heeft er (minstens) één, ook Adelaide. De Melbourne versie is (zoals bijna alles) iets groter. Met niveauverschillen, een grote verscheidenheid aan planten, bloemen, bomen en diverse meertjes, zeer de moeite waard om te bezoeken. Tijdens het wandelen ging ik op zoek naar The Tan, een hoogtepunt op het lijstje van de arts-in-opleiding. The Tan was vroeger een racebaan, maar nu een algemeen zandpad om te joggen. Na een rondje in de Gardens kon ik The Tan nog steeds niet vinden, en de hoop opgevend liep ik de Gardens uit. Waarna ik natuurlijk meteen op The Tan terecht kwam. De baan omcirkelde (blijkbaar) de Gardens. Inderdaad, ondanks het tijdstip (half zes ‘s avonds) waren er veel mensen aan het joggen. Als ik niet al de godganselijke dag aan het lopen was geweest had ik me schuldig gevoeld dat ik gewoon slenterende over The Tan, terwijl ik steeds werd ingehaald door toegewijde joggers en sjokkers in letterlijk alle soorten, maten en leeftijden. Je had inderdaad prachtig: aan de rechterkant de groene oevers van de Yarra met hier en daar een perceeltje en aan de linkerkant het heuvelachtige groen van de Royal Botanic Gardens. Prachtig. Maar ik was al ruim 9 uur op pad en ondanks mijn wandelschoenen begon ik mijn voeten te voelen, dus hoogtijd om naar de city terug te keren voor een (welverdiende) warme maaltijd. Voor de drie haltes naar de city, nam ik heel Melbournes, de tram.
In de city at ik heerlijke ramen in een Japans restaurant. Toen ik met mijn huisgenoten over mijn tocht naar Melbourne sprak, was hun belangrijkste must-do een doughnut halen bij Krispy Kreme Doughnuts. Drie keer raden wat mijn toetje was? Een heerlijke doughnut, en in niets te vergelijken met een vet druipende donut.
Met nieuwe energie liep ik vervolgens naar Chinatown (een kleine vijf minuten lopen) voor een beker Bubble Tea (iets was geintroduceerd moet worden in Nederland: koude melkthee in verschillende smaken met grote (jelly achtige) tapaico bolletjes.

Dag 3 – maandag 25 april
De dag van mijn Great Ocean Road Tour. Een tour die ik enkele weken geleden had geboekt bij Gray Lines tours. Om kwart over zeven werd ik opgehaald voor de deur van mijn hostel. De rest van de dag zou ik in een bus over de Great Ocean Road rijden – een weg langs de kust van ten zuiden van Melbourne richting Adelaide, beroemd om het fantastische uitzicht. Tijdens de krinkeldekronkelweg langs de kust kon je vanuit de bus de meest waanzinnige foto’s van de scenery maken, en de buschauffeur stopte geregeld zodat we even uit de bus konden hoppen voor nog meer foto’s. Voor lunch stopten we in het paradijselijke Apollo Bay, waar ik aan het strand mijn lunch nuttigde. Na een korte rit door een bos- en heuvelachtig gebied (Otway National Park) kwamen we aan de parkeerplaats voor de bezichtiging van de Huge Stone Monoliths of the Twelve Apostles. Een groep rotsen in zee met adembenemend uitzicht. Ontzagwekkend, imposant, kolossaal, spectaculair – geen enkel woord of woorden komt maar enigszins in de buurt om de Twelve Apostles te beschrijven. Ik kan alleen zeggen: zie de foto’s en probeer het te verbeelden, wellicht krijg je dan een éénduizendste van een impressie van hoe de rocks in het echt eruit zien. Vervolgens maakten we een stop bij Gibson’s Steps: de unieke mogelijkheid om de Apostles vanaf het strand te bezichtigen. Al moest je wel oppassen voor de hoge golven die je konden verrassen. Vandaar reden we naar de Island Arch, Razorback en Loch Ard Gorge. Met een aantal uitgezette wandelingen die gegarandeerd zorgden voor fantastisch uitzicht. Je kunt je je misschien voorstellen dat mijn memory card van mijn camera inmiddels aardig vol zat. Zo mooi! De laatste stop van de tour was Port Cambell, een schattig plaatsje aan de kust, voor afternoon tea. De reis terug naar Melbourne duurde twee uur en driekwartier. In totaal legden we ruim 500km af. Op de terugreis hadden we mooi uitzicht over de met lichtversierde stad Melbourne. Gelukkig werd ik weer voor mijn hostel afgezet.

Dag 4 – dinsdag 26 april
Vandaag werd big breakfast in het hostel geserveerd, althans er stonden worstjes, bacon, beans in tomato sause, fruit en beter brood klaar. Tijdens breakfast raakte ik aan de praat met een meisje uit London (geboren in Hongkong, dus ja, Aziatisch), genaamd Joyce. Uiteindelijk vroeg ik of ze mee wilde naar het mijnstadje Ballarat. Dat wilde ze, dus we gingen gauw op pad om de trein van tien over negen te halen. Het is een rit van anderhalf uur – even relativeren: in Australië betekent dit dichtbij Melbourne. Ballarat is voor Australische begrippen een oud stadje gebouwd tijdens de goudkoorts tijden. Omstreeks 1850 werd er een behoorlijke hoeveelheid goud gevonden wat een grote emigratie teweegbracht. Iedereen wilde zijn geluk beproeven. In de loop der jaren werden er enkele tonnen goud uit de grond gehaald, uiteraard een enorme stimulans voor het stadje Ballarat. De gebouwen zagen er inderdaad authentiek uit. In Ballarat heb je een historisch attractiepark, genaamd Sovereign Hill, waar men het oude stadje Ballarat en tentenkamp van de goudzoekers heeft nagebouwd. Staff loopt daar rond in historische kleding, en er rijdt een koets rond waar je een ritje kan maken. Een aantal oude mijnen zijn toegankelijk voor publiek. Zo deed ik de Labyrinth Gold Mine Tour, waar je met een treintje onder de grond gaat. Waarna je daar kort wordt rondgeleid. Elke bezoeker kon zijn geluk beproeven bij een riviertje met daar beschikbare zeven. Het was er idioot druk… In één van de oude gebouwen was een werkplaats gesitueerd, waar men nog op een ambachtelijke manier wheels en coaches maakt.
Tegenover Sovereign Hill lag het Gold Museum, met veel informatie over Ballarat en zijn historie. Interessant om de foto’s te zien van de mijnwerkers, terwijl je je net in een dergelijke sfeer hebt begeven. Om vijf uur namen we de trein terug naar Melbourne. In de trein vertelde Joyce, die net twee dagen in Australië was na een twee maanden gereisd te hebben door Azie, dat ze snakt naar Westers eten, vooral pasta. Of ik een goed pasta restaurant wist? Er kan maar één straat waar dat makkelijk te vinden is: Lygon street, Melbourne’s Little Italy. Om een of andere duistere reden waren er geen trams meer na 6 uur ’s avonds, dus moesten we van Southern Cross Station naar Lygon Street lopen. Te doen, maar het wel een klein half uurtje…voor normale mensen: wij hadden trek, dus wij waren binnen 20 minuten in Lygon Street. Een van de eerste restaurants “Pasta Rustica Ristorante” zag en rook er goed uit. Een winnaar. Na een lekkere pastaschotel vonden we dat we een lekker (en duur) toetje hadden verdiend. Ik koos de soufflé met pistachenoten. Wat even duurde om te maken, maar wat een goddelijk dessert! Joyce nam de zelfgemaakte tiramisu. We hebben genoten!
We liepen terug naar het hostel, namen daar afscheid (na het uitwisselen van de facebook essentials) en toen was het inpak tijd. Mijn enige overgebleven kamergenoot (de rest was al weg, immers de volgende dag begon het gewone leven weer) moest de volgende dag om half vier opstaand om haar vlucht te halen. Niet dat ik daar veel van gemerkt heb, ik sliep. Het was alleen wel een vreemde gewaarwording om de volgende ochtend in een kamer met louter lege stapelbedden mijn laatste spullen in te pakken.

Dag 5 – 27 april
Dag 5? Ik zou toch maar vier dagen in Melbourne verblijven. Inderdaad. Maar dit was een goedkoop ticket, en bovendien kon ik zo optimaal genieten van mijn vier echte dagen in Melbourne. Omstreeks zeven uur ’s ochtends verliet ik mijn hostel, om vanaf Southern Cross Station (aan de inmiddels onherkenbare Spencer street) de shuttle bus naar het vliegveld te pakken. Het vliegtuig vertrok om tien over negen, terwijl ik al om half acht op het vliegveld was. Tijd genoeg dus om nog even te ontbijten met een Krispy Kreme Doughnut.
Kwart over tien plaatselijke tijd was ik weer terug in Adelaide. Ik nam de bus naar de city, en nam vervolgens de dappere beslissing om meteen naar het Lyell te gaan. Om te werken.
En om vervolgens als een halve zombie in het ziekenhuis rond te lopen. Dat werkt minder. Al deed het me wel goed dat enkele midwives vroegen waar ik was die ochtend, ze hadden een primip voor me om te meten. Ik heb ze blijkbaar toch goed getraind. Rond drie uur vertrok ik naar huis. Ik moet even bijkomen…