Mijn laatste weken in Adelaide

“Did you have morning tea al ready?” Excuse me? Ja, morning tea. Als je bijna denkt dat Australie een (uniek) land is, stuit je weer op iets anders Engels. De morning tea bijvoorbeeld, zoals wij de koffiepauze kennen. Australiërs hebben een rare verhouding met koffie. Voor een land dat geen koffiepauze kent, nog nooit een koffiemachine heeft gezien, en het onbeleefd vindt om koffie aan gasten aan te bieden (het is een teken dat de gasten daarna moeten vertrekken, dus je eindigt er altijd mee) zijn er idioot veel koffiebars. Echte koffiebars. Met goede koffie. Ik heb er al vele mogen proberen, maar geen éé steekt er bovenuit. Ik laat aan jullie over of dat een goed of slecht teken is. Ik vind het over het algemeen erg lekkere koffie. Al moet je nooit om “a cup of coffee” vragen, want er zijn tientallen combinaties mogelijk. Starbucks is er saai bij. Australiërs gaan altijd all the way. Vaak halen ze op weg naar werk snel een koffie (nou een van de duizenden specialiteiten), maar daar blijft het de rest van de dag bij.
Thuis hebben we helaas geen koffiemachine, dus moet ik met het oploskoffie doen. Na lang zoeken heb ik iets gevonden wat een beetje in de richting komt van de koffie die ik in Nederland gewend ben. Het is een sterke espresso oploskoffie, waar na twee flinke scheppen er iets van een koffiesmaak aan het water komt. En effe serieus, zelfs in het ziekenhuis bevatten de pauzeruimtes alleen maar minizakjes van de slechtste oploskoffie ter wereld. Ongelooflijk dat de nachtdienst dat pikt.
Ik zal het trouwens maar niet over koffiemelk hebben, dat bestaat hier namelijk niet. Men doet gewone melk, verpakt in idioot grote kuipen, in de koffie. Een schande…

Er bestaat een Chinees gourmetachtig fenomeen, wat zij in het Engels “Hotpot” noemen. Aangezien de Chinezen altijd alles koken heeft ook dit te maken met kokend water. Een gigantische pan met kokende bouillon wordt op een kookplaat gezet, en die kookplaat staat midden op tafel. Waarom vertel ik dit allemaal? Mijn Chinese en Chinees-Maleisische huisgenoot vonden dat het tijd werd om hotpot te eten in ons huis. Al een week van tevoren was men enthousiast aan het aftellen. Ook mijn Koreaanse huisgenoot kende hotpot in haar land, en deelde hun enthousiasme (ik ook, maar had nog geen idee). Naast de grote kokende pot, bedekten we de tafel met schalen vol vis, vlees, tofu, dumplings, aardappelen, paddestoelen, twee soorten Chinese fungus, en een grote verscheidenheid aan groenten. Steeds gooiden we (ja met eetstokjes, ik heb geoefend) iets van de schalen in de grote pot, lieten dat koken, visten het weer uit de pot, zodat we het uit ons kleine schaaltje konden eten . Een feestmaal. Nadat we allemaal meer en meer dan genoeg hadden gegeten, bleek er nog genoeg over te zijn om de volgende dag weer hotpot te eten :). Yummie

Elke tweede en vierde zondag in de maand is er in North Adelaide een vintage fair. Een rommelmarkt voor tweedehands kleding en goederen uit de jaren ’20 t/m ’80. Met enig cynisme ging ik er heen met mijn huisgenoten, alleen omdat de dames die de folders uitdeelden zulke leuke jurken aanhadden. De markt zelf was in een oud theater en niet heel groot. Toch viel het aanbod reuze mee. De tweedehands kleding die werd verkocht was in een goede staat en er zaten er hele leuke dingen tussen. Van goede kwaliteit en smaak. En dat alles voor een redelijke prijs, oef, meer heb je niet nodig om te shoppen...

Een week later zag ik toevallig op facebook een advertentie met het logo van de musical Miss Saigon. Lang lang geleden gingen mama en oma een keer naar Miss Saigon, en kwamen met de musical cd terug. Die cd verdween vervolgens onder (niet echt) mysterieuze wijze. Ik was namelijk verslaafd aan de liedjes. Een jaar lang heb ik mijn vader gevraagd om er met mij heen te gaan, met resultaat. De voorstelling was geweldig. Nu speelde een amateur toneelgezelschap dezelfde musical in Adelaide. Daar moest ik natuurlijk heen. Al was het op zeer korte termijn. Een dag van tevoren kocht ik mijn kaartje voor de matinee voorstelling op zaterdag. De voorstelling was in een vrij grote zaal (voor een amateurgezelschap) en het decor en kostuums zagen er erg professioneel uit. Dit was de echte oorspronkelijke Broadway versie van Miss Saigon, die ik nu voor het eerst zou zien/horen. Ik herkende de muziek en liedje meteen (als je de cd 7 keer per dag een jaar lang draait is dat eigenlijk niet zo vreemd). Sterker nog, ik kon vele liedjes in het Nederlands meezingen, al maakte sommige stukken tekst (opeens) more sense in de oorspronkelijke Engelse versie. En zelfs na 10 jaar blijft het einde dramatisch…

Pinksteren kennen de Australiërs jammer genoeg niet. Maar ze hebben daar iets op gevonden: the Queens birthday. Ja, dat wordt gevierd in Australië (elk excuus voor een public holiday wordt namelijk gebruikt). Heel vreemd, aangezien de Britten dat niet eens vieren in the UK. Maar erg is het natuurlijk niet. Ik kreeg deze kans (extra vrije dag) om een weekend naar Kangeroo Island te gaan. Dit is een mooi (en gigantisch) eiland ten zuiden van South Australia. Je raadt dit nooit, maar er leven een heleboel kangeroes op Kangeroo Island. Verder is het altijd een vrij afgeschermd gebied geweest, met veel wildlife en unieke flora. Ik boekte een tour via een bedrijf genaamd Sun & Surf. Met een kleine groep van 21 man en een gids vertrokken wij heel vroeg vanuit Adelaide met een kleine bus. Na anderhalve uur rijden namen wij een ferry naar Kangeroo Island, waarna we overstapten op een andere soortgelijke kleine bus. Op weg naar de accommodatie stopten we bij een mooi uitzicht punt over een klein gedeelte van Kangeroo Island. Dit eiland is trouwens even groot als België. In de middag gingen we naar de Remarkable Rocks; een groep rotsen op een oude vulkaan aan de kust. Deze rotsen zijn door wind, zee en regen zo apart gevormd dat geografen er niet uitkomen hoe dat mogelijk is. Remarkable! Daarna vertrokken we naar de Admirable Arch. De naam zegt het al: een boog gevormd door rotsen. Met een hele schattige sealion kolonie op de rotsen eronder.
Eenmaal in het donker maakten we een tocht door de duinen op zoek naar de kleinste pinguïn ter wereld. Deze komen ’s avonds te voorschijn. Met speciale lampen (met rood folie), zodat de beesten er het minst last van hadden, hebben we er toch een aantal gespot (het was erg moeilijk ze te vinden). En toen moesten we terug naar de accommodatie, wat leidde tot de grootste uitdaging van de gehele tour: geen kangeroes of ander gedierte raken tijdens de weg terug. Ik heb het opgegeven om de keren te tellen dat we moesten stoppen voor een overstekend en daarna verstijfd (van de schrik: koplampen!) dier. We hebben zo wel mooi een koala van dichtbij kunnen zien. En wallabies. En kangeroes. En wombats. Maar vrees niet, onze gids/chauffeur was zeer ervaren en heeft na enige spannende manoeuvres uiteindelijk niets geraakt.
De volgende dag gingen we naar een seal reservaat. Onder begeleiding van een (andere) gids maakten we een wandeling op het strand, tot op wel 15 meter (!) afstand van de seals. De gids zorgde ervoor dat wij heel stil waren en niet te dichtbij kwamen, zodat de dieren niet ernstig werden gestoord. Het waren allemaal vrouwtjes en een groot aantal sealpups (ja, dat noem je zo). Die heel lief (en met enig gevoel voor entertainment) in de golven op het strand aan het spelen waren.
Onze volgende stop was Little Sahara: een gigantische zandvlakte midden op het eiland. Al is vlakte geen goede bewoording, het waren zandheuvels. Dat moet wel, want daar gingen we sandboarden. Dat is met een ingevet board van de heuvel af glijden. Gaat super hard! Helaas moet je daarna wel weer de zandheuvel opklimmen, want niet heel eenvoudig is.
Na de lunch begonnen we aan de rit terug naar de haven. We maakten een tussenstop in een moeras, waar vogelbekdieren schenen te zitten. Natuurlijk laten deze beesten zich alleen ’s nachts zien, maar toch probeerden we wat te spotten. Gelukkig hadden we meer succes met de koala’s in de bomen. Drie grijze bolletje uh koala’s!
Om ongeveer half negen ’s avonds waren we terug in Adelaide, op zondag. Ik was erg blij dat ik de dag erna (Queens Birthday) vrij was, ik moest nodig bijslapen.

Het einde van mijn tijd in Adelaide nadert. Helaas. Of juist niet. Mijn project gaat gelukkig heel voorspoedig en mijn professor is tevreden, dus ik kan met gerust hart en opgeheven hoofd vertrekken. Al moet ik wel eerst afscheid nemen van de vele mensen die ik in deze korte tijd heb leren kennen. Afscheid nemen vind ik vreselijk, maar het is een goed excuus om nog een heleboel leuke dingen te ondernemen, ik noem bijvoorbeeld: een avondje uit naar de Balkony Bar in het casino, Kungfu Panda 2 zien, lekkere desserts eten in een speciaal dessert restaurant genaamd “Sugar bowl” in Chinatown, heerlijk lunchen in chocolaterie “Cocolat” in Rundle street, en ontbijten (morning tea) in een Chinees restaurant. In vier korte maanden heb ik Adelaide en de inwoners goed leren kennen, waardoor weggaan raar aanvoelt. Tegelijkertijd kijk ik er naar uit om weer terug te zijn in Nederland. Maar bovenal heb ik ontzettend veel zin de reizen die ik heb gepland. Sydney en Nieuw-Zeeland, here I come…