Onderweg

Na maanden voorbereiding door elk vrij moment tussen de drukke coschappen door aan te pakken om onze reis te plannen en regelen, was het eindelijk zover. Donderdag 7 november vertrokken we voor ons volgende coschap naar een tropische bestemming: Haydom, Mbulu, Tanzania.

Op een zeer schappelijk tijdstip van half twaalf ’s ochtends vlogen we vanaf Schiphol naar Instanbul met Turkish Airlines. Binnen drie uur arriveerden we zonder problemen op het vliegveld van Instanbul. Met een overstap van een kleine twee uur zaten we snel in het tweede vliegtuig. Bij het boarden waren we erg nieuwsgierig wat voor mensen op het vliegtuig naar Dar-Es-Salaam (de grootste stad in Tanzania) zouden stappen. Tot onze teleurstelling voornamelijk toeristen, en een paar Afrikanen.
Na een poging te hebben gedaan om in het vliegtuig een beetje te slapen, landden we omstreeks half vier ’s ochtends plaatselijke tijd in Dar. Waar het al lekker tropisch warm was.

Met de eerder beschreven groep toeristen gingen we in de rij staan voor de visum office. Aangezien wij stage lopen in dit land, soort vrijwillig werk, moeten wij een speciaal visum aanvragen. Namelijk een CTA (conducting a temporary assignment) visum, die wel wat meer geld kost dan een toeristenvisum. Van tevoren hadden we vele verhalen gehoord over het verkrijgen van een visum in Tanzania. Voornamelijk horror verhalen over lange wachttijden, extra bij betalen, het niet krijgen van een CTA. We moesten minstens 6 (!) pasfoto’s meenemen, en een ondertekend contract van Haydom (als bewijs van onze stage). Als ze moeilijk zouden doen bij het aanvragen van een CTA, dan moesten we vooral blijven aanhouden.

De werkelijkheid was iets anders. Nog voor de balie van de visum office stond een Tanzaniaan van de douane ons op te wachten. Na het afgeven van ons paspoort, het contract en het geld restte ons niets anders dan te wachten. Dezelfde Tanzaniaan, die zichtbaar plezier had in het op roepen van voor hem onuitspreekbare voornamen, deelde al snel de paspoorten met de toeristenvisa uit. Langzaam verdween de groep (voornamelijk Duitse en Engelse) toeristen door de douane. Tot wij met z’n drieën overbleven voor de balie. Achter de balie lagen grote stapels met dikke boeken (de administratie?) en zowaar stonden er drie computers. Deze werden echter niet gebruikt, want de visa werden handmatig geschreven. We begonnen ons af te vragen waar we in godsnaam die 6 pasfoto’s voor nodig hadden en hoe lang het zou duren voordat er iemand zou komen om deze toch in te nemen. Maar dat gebeurde niet. Binnen anderhalf uur konden we alle drie ons visum en paspoort (met die oh zo mooie stempel) in ontvangst nemen, door de douane gaan en onze bagage pakken.

Enigszins verbaasd stonden we twee uur na aankomst voor het internationale vliegveld van Dar te wachten op een taxi. Uiteraard bestaat er een natuurlijk evenwicht, die deze ochtend bestond uit het weigeren van het krijgen van geld bij de lokale ATM’s. Het is hoogst onwaarschijnlijk dat alles even goed gaat. Niemand van ons had er aan gedacht om de beveiliging van onze bankpassen aan te passen, zodat we niet buiten Europa konden pinnen. Gelukkig hadden we allemaal van tevoren wat Amerikaanse dollars meegenomen, die we gemakkelijk konden ruilen voor Tanzaniaanse shillings.

We namen een taxi naar de Safari Inn, een betrouwbaar hotel in harte centrum van Dar-Es-Salaam. Er waren al best wat mensen op de been op straat. En ja, men draagt hier echt tonnen, dozen of manden op hun hoofd rond!
Na een gebroken nacht in het vliegtuig besloten we eerst nog een paar uurtjes te slapen. De kamer had gelukkig een ventilator aan het plafond die voor het noodzakelijke briesje zorgde, zodat het tropisch warm in de kamer was met een briesje.

Rond 12 uur stonden we op en veranderden we op de beschikbare computer in het hotel onze bankpas instellingen, zodat we ook in Afrika kunnen pinnen. Daarna gingen we de straat op om te pinnen en bustickets te kopen voor onze verdere reis. Op straat is het best wennen. Het is tropisch warm. Daarnaast zijn er veel mensen op straat die in de schaduw zitten of staan. Mannen, vrouwen en kinderen. En iedereen kijkt naar je. Want als blanken val je erg op. Af en toe spreekt er iemand je aan, in het Swahilli of gebroken Engels, om je wat te verkopen, maar men staart je voornamelijk aan. We hadden het geluk dat Emil, onze reisgenoot, drie jaar geleden in Tanzania is geweest. Hij kan nog redelijk wat woordjes Swahilli, maar wist bovenal de weg nog naar de dichtstbijzijnde dalla-dalla station. Een dalla-dalla is een klein busje die gebruikt wordt voor lokaal openbaar vervoer. We zouden de dalla-dalla naar het grote busstation nemen om daar de bustickets te kopen. Dalla-dalla’s rijden niet op tijd, maar vooral op hoe vol de bus zit. Soms nemen ze ook niet de moeite om bij een halte te stoppen, maar rijden ze langzaam er langs, zodat men dan eruit of –in kan springen.

Een local wees ons de juiste dalla-dalla naar het busstation aan die na 10 minuten wachten kwam aanrijden. En na een sprintje en een sprong zaten we in de dalla-dalla. Zaten ja, want gelukkig waren er nog wat zitplaatsen. Zodra die op zijn, wordt het gangpad (als je dat beetje ruimte tussen de rijen stoelen zo kan noemen) gevuld met staande, op elkaar gepropte mensen, manden, dozen en een paar kippen. Er is trouwens maar één belangrijke verkeersregel in Tanzania: survival of the fittest. Diegene die het hardst en meest toetert, zich er tussen durft te proppen en niet bang is uitgevallen, heeft voorrang. Dalla-dalla bestuurders zijn daar heel ervaren in geworden, zo bleek tijdens ons tripje naar het busstation.

Onderweg waren de straten flink gevuld met lopende en zittende mensen en kleine kraampjes met etens- en koopwaren. Af en toe hield het asfalt op en moest de dalla-dalla zich voorzichtig over een stenen pad begeven. Bij onduidelijke haltes stapten er meer mensen in.
Op een gegeven moment kwamen we in een soort file terecht. De kaartjesverkoper van de dalla-dalla wees niet lang daarna op een aantal gebouwen aan de andere kant van de weg. Daar was het busstation. In de file konden we gemakkelijk uitstappen en naar het busstation lopen. Onderweg werden we door vele mensen aangesproken. Een vrouw wist waar we kaartjes konden kopen voor de busreis en begeleidde ons naar een klein kantoortje volgestouwd met mensen, dossiers, een bureautje en wat stoelen. Men maakte wat plaats voor ons en in ons beste Swahilli probeerden we kaartjes te kopen bij een man die blijkbaar de leiding had, terwijl een vrouw naast hem met haar hoofd op hetzelfde bureau lag te slapen. Handmatig werden onze gegevens op de tickets ingevuld, en even later stonden we weer buiten met de tickets in onze zak. Redelijk snel hierna vonden we een dalla-dalla terug naar de city centre van Dar. Eenmaal terug bij de halte waren we al ruim 2,5 uur onderweg en werd het tijd om wat te eten en drinken. In een lokale tea room vlakbij het hotel konden we mier- en mierzoete limonade en samosa’s met kip krijgen.

De rest van de namiddag besteden we aan het verkrijgen van drie Tanzaniaanse sim-kaarten, wat op zich gemakkelijk was. Alleen weigerden de sim-kaarten om in 2 van de 3 telefoons te werken. Luckily, is Dar de plek om goedkope telefoons te kopen. Ook gingen we inkopen doen voor de reis van de volgende dag. Daarna liepen we door een straat met verscheidene velgekleurde en over-the-top versierde hindoe-tempels naar een belachelijk westers aandoende shopping mall. Bovenin zat een restaurant met een dakterras. Prachtig uitzicht over Dar, alleen zonder de drukte van de straat. We hebben heerlijk rustig onze (waarschijnlijk voor langere tijd) laatste westerse maaltijd genuttigd.

Onze volgende bestemming is Bukoba, een stad gelegen aan de Tanzaniaanse westkust van Lake Victoria (het grootste meer in Afrika, Nederland zou er gemakkelijk in kunnen passen). Twee vrienden lopen stage in een ziekenhuis in het dorpje Kagondo, vlakbij Bukoba. En wij gaan ze bezoeken.