Cycling in Adelaide

Enkele weken heb ik nu een fiets en ervaar ik het Australische verkeer. Wat in een aantal opzichten verschilt van Nederland: je ziet auto’s, auto’s, auto’s en af en toe een verdwaalde bus (zeker buiten de City). Het is niet zo verwonderlijk dat iedereen hier een auto bezit met al die grote afstanden. Aangezien je het merendeel van de plekken in Australië niet kan bereiken zonder auto. Driekwartier rijden naar werk wordt hier trouwens als volstrekt normaal beschouwd. Zonder auto ben je niets. Als men hoort dat ik in Unley woon en geen auto heb, vragen ze meteen hoe ik dan in hemelsnaam bij het ziekenhuis kom. Openbaar vervoer bestaat wel, alleen niet in de minds van de Australiërs. Het is blijkbaar een last resort voor de gewone mens. Afgezien van de mensen die niet kunnen/mogen rijden, zoals scholieren, ouderen en geestelijk beperkten (vooral de laatste categorie kom je veelvuldig tegen in de bus in plaatsjes als Salisbury, rondom het Lyell McEwin Hospital, wat uiteraard niets zegt over regio…maar het blijft opvallend). Mind you, dat een fiets dus niet wordt beschouwd als een vervoermiddel. Fietsen is een sport of in elk geval een recreatieve bezigheid. Uiteraard vallen een aantal afstanden nauwelijks te fietsen, zeker in de zomer niet met een gemiddelde temperatuur van 40 graden Celsius overdag. Gelukkig woon ik dichtbij de City en kan ik wel naar het station fietsen.
De eerste keer dat ik naar huis fietste was doodeng. Je moet gewoon naast de auto’s fietsen, aan de linkerkant weliswaar. Trouwens ik heb nog geluk dat een groot gedeelte van de weg naar Unley een fietsstrook bevat. Dit is een één meter brede strook op het meest linker gedeelte van de weg. De meeste wegen zijn hier tweebaans. En in de City is er een derde baan aan de linker kant voor de fietsers. Althans, een één meter brede strook aan de rechterkant van deze uiterst linkse baan (volg je me nog?) is gereserveerd voor fietsen. De rest van de baan, eigenlijk de gehele baan, hoeven wij alleen te delen met bussen. Grote bussen. Oppassen dus. Deze bussen mogen ook op de andere banen rijden. Een voordeel is dat de wegen hier breed zijn aangelegd. Je hoeft je niet (heel erg) zorgen te maken dat je misschien van je fietst gemept wordt door de spiegel van een bus (zoals in Groningen). Buschauffeurs zijn hier namelijk heel erg beleefd. Ze proppen zich niet tussen het verkeer na een korte stop bij een bushalte, maar wachten tot jij (fietser) hen gepasseerd bent.
Het verkeer is hier sowieso stukken socialer dan in Nederland. Er zijn ontzettend veel stoplichten, maar vaak mogen meerdere richtingen tegelijk gaan. Bijvoorbeeld als men met een auto linksaf wilt slaan, moet men eerst wachten tot de voetgangers zijn overgestoken op de weg waar de auto naar toe wilt gaan. Wilt men rechtsaf slaan met de auto, dan moet men wachten tot al het tegenliggende verkeer dat rechtdoor rijdt, gepasseerd is. Vaak is er eerst geen licht of een knipperend groenlicht, als teken dat je eerst voorrang moet verlenen. Stoplichten zijn dus niet groen, rijden!
Al deze regels gelden overigens ook voor fietsers. En daar bedoel ik alle regels mee, inclusief de snelheidsbeperkingen. Mijn plan om met 65 kilometer per uur in bebouwde kom te rijden, gaat dus helaas niet door. In een handige brochure, verkrijgbaar bij een tourist centre, worden al deze regels haarfijn uitgelegd. Zo zie je maar hoezeer wij als fietsers in Nederland worden verwend. Hier moet je de stoplichten volgen van de auto’s, en schrik je als je opeens achterkomt dat er een speciaal stoplicht voor fietsers is. Het nut van dit ding heb ik nog niet kunnen doorgronden, aangezien het nooit op groen springt en je er alleen mee kan oversteken, wat net zo makkelijk (maar sneller) met het groenlicht van de voetgangers kan.
Doch, nu enkele weken verder en wat meer fietservaring rijker, moet ik zeggen dat de verkeerssituatie gauw wendt. Vooral als je met een zekere Hollandse gewoon-doorraggen-auto’s-stoppen-wel-voor-je-hopelijk-mentaliteit door het verkeer fietst. En auto’s stoppen wel, want het verkeer is hier socialer. Hopelijk.

Zondag twee weken geleden had ik mijn eerste echte Aussie BBQ! Ondanks het feit dat er geen enkele Australiër aan te pas kwam, vind ik wel dat ik het zo mag noemen. Het was namelijk wel een typisch Australische BBQ. De vriend van een huisgenoot was jarig en had mij uitgenodigd voor een verjaardags BBQ. Ik had hem ontmoet tijdens de trip naar Hahndorf en de strawberry farm. Uiteraard wilde ik komen, alleen begreep ik niet precies waar het was. Ik nam eerst aan dat het gewoon bij hem thuis in de tuin was, maar toen spraken we af met een groepje om elkaar in de City te ontmoeten (terwijl de jarige job ver buiten de City woont) om 11 uur ’s ochtends (wat ik een curieuze tijd vond voor een BBQ, maar so be it). Eenmaal in de City werden we, tot mijn verbazing, geleidt naar een park. Of park: eerder een prachtig groen dal rond de rivier Torrens, die midden door de stad loopt. En daar stond, midden op een grasveld, een heuse barbecue. We hoefden alleen de deksel er vanaf te halen en op een knopje te drukken. Uiteraard was het allemaal niet heel erg schoon, maar we hadden aluminiumfolie meegebracht (althans anderen) die we over de plaat heen legden, om daarop te barbecueën. Iedereen had wat meegenomen, ik een aantal sauzen. En er was zeker geen gebrek aan vlees. Met prachtig uitzicht en heerlijk weer hebben we tot half zeven ’s avonds zitten barbecueën. En uiteraard ook cheesecake gegeten.

De zondag erop ben ik rond elf uur ’s ochtends met twee huisgenoten naar Harbour Town gegaan. Dit is een gigantisch outlet winkelcentrum. Lily, een van mijn huisgenoten, werkt daar geregeld en wilde me graag het winkelcentrum laten zien. Eigenlijk is het een gigantische winkelstraat in de vorm van een U waar zich aan beide kanten van de straat outletwinkels bevinden. En dat in de middle-of-nowhere (voor de Nederlandse begrippen dan, in Australië heet dit “stad”). Je rijdt richting het vliegveld, neemt niet de afslag naar het vliegveld maar gaat rechtdoor, en daar doemt het opeens op. Voor dit gigantische winkelcentrum ligt een reusachtige parkeerplaats. Iedereen komt natuurlijk met de auto. Wij hebben ons kostelijk vermaakt in het winkelcentrum. In de outlet winkels was het namelijk summer sale. Het is nu immers herfst in Australië en alle zomerkleren moeten de winkels uit. Al zie ik eerlijk gezegd niet het verschil tussen zomer- en herfstweer. Het is gewoon lekker, warm weer. Reken uit: outlet + summer sale = heel goedkoop. Maar wetend dat ik op de heenweg al over de toegestane 23 kilo zat, heb ik mij keurig ingehouden en alleen het “hoogstnodige” geshopt. Leuke zomerjurkjes zijn moeilijk te vinden in Nederland, toch?! Al moet ik wel eerlijk bekennen dat van al de winkels daar, ik vooral bij de Esprit ben geslaagd. Niet bepaald een Australische ervaring, maar ja, wel spotgoedkoop met 50% korting op de al afgeprijsde kleding.
En opeens was het vijf uur, tijd om naar huis te gaan.