Back in Adelaide

Het is verbazingwekkend hoe snel de gewenning aan een vreemde stad plaatsvindt. Terug zijn in Adelaide na mijn avonturen in Melbourne voelde aan als thuiskomen. Ook al gesloopt, ik hoefde niet na te denken over welke weg te nemen, want de straten van Adelaide zijn mij vertrouwd. Terwijl ik er pas twee maanden vertoef.
Adelaide wordt gezien als een kleine grote stad in Australië, Melbourne is de echte big city. Doch, in retorperspectief vind ik Melbourne een uitgestrekte en uitgebreide versie van Adelaide. De opzet is hetzelfde, er is alleen iets meer van alles. Een teleurstelling was het niet, ik denk dat wij Europeanen een grote stad op een andere manier beleven: drukker, flitsender, meer herrie, more crowded. Toen ik in Melbourne op een zaterdagavond rond half negen naar mijn hostel liep was de straat (in het midden van het centrum) zo goed als verlaten. Dat maak je zelfs in Almere niet mee…

Het gewone leven gaat uiteraard gewoon weer verder, en ik moest weer aan de bak in het ziekenhuis. De recruitment van proefpersonen gaat gelukkig voortvarend. En thuis had de landlord een cadeau voor ons achtergelaten: krabben. Levende krabben. Zelfgevangen, levende krabben. Die, aangezien mijn huisgenoten niet wisten wat ze ermee moesten doen, twee dagen in een doos hebben gezeten in onze keuken – gedurende het weekend dat ik in Melbourne was. Uiteindelijk had onze landlord een grote pot van zijn huis meegebracht en de krabben voor ons gekookt, waarna mijn huisgenoten er twee voor mijn bewaarden. Na een korte instructie van mijn Chinese huisgenoot (stomen), kon ik er de volgende dag ook van genieten. En de krabben waren heerlijk – al was het een hele struggle om het vlees eruit te krijgen.

De volgende ochtend liep ik niets vermoedend de family clinic binnen, waar alle midwives, nurses en receptionisten een kroontje droegen. Eerst vroeg ik mezelf af of ik de verjaardag of feest van iemand of iets had gemist, tot het tot me kwam: de Royal Wedding was vandaag! Al weken gingen de artikelen in de Australische roddelmagazines over niets anders, maar de afgelopen week was dit blijkbaar ook het onderwerp van gesprek van de alledaagse Australische vrouw. Eén van de midwives verklaarde dat ze alvast in de stemming wilden komen voor vanavond, want jawel, dan zou heel Australië voor de buis gekluisterd zijn. Wonderbaarlijk voor een land dat zich graag afzet tegen zijn moederland. s’ Avonds zaten mijn huisgenoten en ik ook voor de tv, waar de wedding live werd uitgezonden met uitgebreid Australisch commentaar.
Aangezien we ons dit weekend al in Koninklijke sferen bevonden, vond ik dat we Koninginnedag ook moesten vieren. Ik had beloofd dat ik een keer mijn – altijd goddelijke – chocoladetaart zou maken. Deze werd voor het oranje gevoel bestrooid met sinaasappelschilraspsel. Wat een zeer goede combinatie bleek te zijn. Mijn huisgenoten vierden Koninginnedag uiteraard graag mee. Sindsdien wordt mij trouwens elke keer als ik iets lekkers maak gevraagd of die dag een Nederlandse feestdag is.
De dag erna, een zondag, gingen mijn huisgenoten en ik ontbijten in een pancake house. Hoe gezond. Maar ach, het was zondag en dan mogen we iets lekkers, vonden we. Dit pancake house is trouwens 24/7 geopend, al zie ik mezelf niet zo gauw om 2 uur ’s nachts er heen gaan. Vervolgens vertrokken we naar Carrick Hill, een “oud” landhuis, gebouwd eind 19de eeuw met de originele meubels. Voor Australiërs dus een oud landhuis. Een oud herenhuis in London diende als voorbeeld voor het ontwerp, doch werden er kleine en minder kleine veranderingen aan het oude ontwerp gebracht om het huis moderner en energiezuiniger te maken. Dit kwam ik allemaal te weten doordat ik mezelf hardop afvroeg waarom de voordeur niet in de grote hal met grote trappen in het midden van het huis zat, maar ergens verderop en uitkwam op een klein gangetje (in plaats van de grande hal). In het huis in London zat de deur wel in het midden, maar dit zorgde voor veel (onnodige) koude in de winter. We volgen een rondleiding door het huis. Zo kwamen we erachter dat de vroegere eigenaren verwoede kunstverzamelaars waren, en dat de vele meubelen helemaal uit Europa werden geïmporteerd. Met als ‘kroonjuweel’ een Engelse wieg uit de 17de eeuw, die als plantenbak werd gebruikt (het echtpaar bleef kinderloos).
In de avond gingen we naar een (all-you-can-eat) Korean BBQ restaurant: een soort steengrillen alleen dan met een ronde ijzeren plaat, die om de driekwartier vervangen moest worden. Er was een lopend buffet met vlees, vis en shrimps (en een beetje groente). Gelukkig is één van mijn huisgenoten Koreaans en expert in het regelen van de temperatuur van de hete plaat. Daarnaast wist zij de lekkerste combinaties te maken met het vlees en beetje groente. We hebben heerlijk, en uiteraard veel te veel, gegeten.

Dinsdagavond had ik mijn eerste buikdansles. Ik had een tijdje geleden besloten om voor de lol wat lessen te volgen. Bovendien kreeg je een gratis hipscarf. De les duurt een uurtje, maar is toch vrij zwaar, doordat je niet alleen je heup- en buikspieren gebruikt, maar ook de spieren in je armen (die je de gehele tijd omhoog moet houden). Het ritme is totaal anders dan Swing Dancing en de techniek lastig. Maar gelukkig volg ik beginnerlessen waar alles stapje voor stapje wordt uitgelegd. En het is bovenal leuk om te leren!

Dat ik een metroticket met studentenkorting gebruik (half de prijs van een normaal ticket) voor het openbaar vervoer zonder de verplichte South Australian studentcard in het bezit te hebben moest ooit ontdekt worden, dat wist ik wel. Maar op een dergelijke manier waarop het gebeurde had ik niet geanticipeerd. Bij het officiële metroticket verkooppunt werd mijn Internationale studentcard geweigerd, maar in de convenience stores wordt er niet naar gevraagd (het is niet hun zaak of iemand echt student is of niet, zolang ze maar tickets verkopen). Als je het station verlaat moet je je ticket door een poort af laten stempelen, en ik moet altijd de speciale, bemande poort nemen, omdat ik mijn fiets op het station parkeer. Na drie maanden mijn studententicket te hebben laten zien en kunnen doorlopen zonder verdere vragen, werd mij deze week plots gevraagd of ik mijn studentenkaart kon laten zien. Oeps. Ik probeerde te doen alsof ik niet begreep wat hij bedoelde, maar hij vroeg waar mijn studentenkaart was. Dus ik haalde mijn Internationale studentenkaart tevoorschijn, en trok alvast een onschuldig gezicht (als buitenlander die gebrekkig Engels spreekt, kan ik onmogelijk alle regels weten….toch?!). “Ah, International are you”, zei de beveiliger. “You know, if I’m in a foreign country I’m international too”, vervolgde ie met een knipoog. Om daarna te vragen hoelang ik al in Australië ben en hoe ik het hier vindt. Vervolgens kwam het onderwerp op Holland en vertelde de beveiliger dat hij ooit (lang geleden) in Nederland was geweest. Via Duitsland en hoek van Holland. Wat ik natuurlijk even moest rechtzetten: je komt Nederland of via Duitsland of via de hoek van Holland binnen, niet beiden. En na nog wat meer small talk kon ik, met een gerust hart, doorlopen… Vreemd al die regeltjes, die net zo makkelijk weer worden gebroken.
Om nog even wat recht te zetten: de beveiliger was half bejaard en gaat waarschijnlijk binnenkort met pensioen, dus haal niets in je hoofd…