Arrival and the first days
Door: Nina
Blijf op de hoogte en volg Nina
02 Maart 2011 | Australië, Adelaide
Al ruim 24 uur ben ik in Australie. Het lijkt al een week: de tijd vliegt voorbij.
Afgelopen zondagavond vloog ik rond half acht vanaf Schiphol. Maar daar ging een hele week van inpakken aan vooraf. Iemand een idee hoe weinig 23 kilo eigenlijk is (afgezien van het feit het desondanks nauwelijks te tillen is)? Nou, ik heb het aan den lijve ondervonden. Nog niet eens 1/4 van mijn garderobe kon in een 23-kilo-wegende-koffer, laat staan mijn collectie oh-zo-belangrijke lenzenvloeistof. Dan maar wat meer handbagage en gesleep op de vliegvelden. Gelukkig, kwam na uren passen en wegen,het verlossende antwoord van de weegschaal: 23,1 kilo! Jeeh :)! Daar kan (lees: moet) ik mee leven.
Dus op naar Schiphol, waar we ondanks de nodige hindernisen op tijd aan kwamen. Na de blijkbaar essentiele foto's (Nina eet laatste maaltijd in Nederland - Nina drinkt laatste koffie in Nederland - Nina zet laatste stappen op Nederlandse bodem - etc) kon ik inchecken. Mijn koffer bleek nog steeds 23,2 kilo te wegen (pff). Vervolgens het afscheid van familie n vrienden (bij deze beloof ik plechtig in dezelfde staat terug te keren naar Nederland).
Mijn reis ging via Londen - de UK heeft de beste verbindingen met Australie. Eenmaal op London Heathrow aangekomen, moest ik per bus naar een andere terminal. Het feit dat zo'n reisje met bus al 10 minuten duurt, zegt al iets over de omvang van dit vliegveld. Raar is wel dat de terminals (als je eenmaal de douane bent gepasseerd) heel klein en benauwd aandoen. Geen grote ramen als op Schiphol, of leuke palmbomen zoals op Singapore airport. Mijn gate was vijf minuten na aankomst op de terminal al open. Na even een pleurus-eindje (helaas geen loopbanden) te hebben gelopen, ging het boarden heel snel.
Rond half tien 's avonds zaten we in de lucht, en een klein uur later kregen we supper. Inmiddels was ik zo moe dat het mijn eetlust parten deed. Het enige wat ik nog wilde was slapen, en dat heb ik gedaan ook. Zeven uur lang. Heerlijk. Totdat je wakker wordt, en je je benen niet meer kan voelen. Gelukkig doen oefeningen wonderen. ...nog maar vier uur te gaan :). Deze uren ging heel snel voorbij, doordat ik wat films ging kijken. Helaas zie ik nu door "127 hours" niet meer de lol in rotsklimmen.
Na een English Breakfast - nooit geweten hoe lekker warme champignons in de ochtend smaken - kwamen we rond half zeven 's avonds lokale tijd in Singapore aan. Waar we even het vliegtuig werden uitgeschopt, om een half uur later weer in dezelde machine te boarden.
Door het tijdsverschil begon voor mijn gevoel de dag om 7 uur 's avonds. Veel geslapen heb ik die "nacht" ook niet. Maar ach, film kijken is een leuk tijdverdrijf, voor een kleine 7 uur. Om tien voor zeven 's ochtends (lokale tijd, alleen drie later dan in Singapore) landden we in Sydney. En daar was het warm! Ik geloof al rond de 27 graden, wat een hele overgang is na een airco die overuren draait in het vliegtuig.
Om in Adelaide te geraken moest ik overstappen op een domestic flight van Qantas (de Australische vliegtuigmaatschappij). Maar voordat dat zover was moest ik eerst de (beruchte) Australische customs clearen. Een stempel in mijn paspoort krijgen ging snel, maar ik had op de custom-kaart aangegeven voedsel bij me te hebben (wat onschuldige tussendoortjes). Meteen werd ik naar een zjpad geleid, waar een mevrouw mij vroeg wat ik dan wel niet bij mij had. "Cookies" antwoordde ik onschuldig. "Oh, Stroopweffels?!" zei de haast gretige dame van de douane. "Uh no". Ik kon meteen doorlopen - zonder dat ik mijn cookies moest laten zien, een hond mijn tas ging besnuffelen, of dat ik door een beveiligingspoot moest lopen. Mijn tassen gingen niet eens door zo'n beveiligingsding. Terwijl de mensen die niet aangaven voedsel mee te hebben genomen, aan allerlei veiligheidsmaatregelen werden onderworpen. Oftewel de ultieme smokkelingstip: stroopwafels :)
Ik moest mijn bagage ophalen en weer inchecken (Australische logica), om vervolgens wel door security te moeten. Met de bus werden we naar een andere terminal gebracht. Nog een korte vliegreis en dan was ik in Adelaide! Deze reis verliep - net als de anderen - geheel probleemloos. Alleen begon ik na mijn tweede (!) ontbijt de vermoeidheid te voelen. Voor mijn gevoel was het immers 's avonds. Helaas was het in Adelaide pas 10 uur in de ochtend. Dus ik moest het eerst tot minstens 8 uur 's avonds overleven (anders kom ik nooit in dat nieuwe ritme).
Heel decadent heb ik een taxi genomen naar mijn kamer - wie mijn twee koffers en rugzak een keer heeft versleept zou hetzelfde doen. De afspraak was dat ik op het vliegveld mijn landlord zou smsen. Hij zou dan meteen komen om de deur te openen. Eenmaal op 122 Unley Road aangekomen, was er niemand. Oh, dan maar nog een keer smsen. Na tien minuten geen reactie en nog niemand gezien. Oh ooh. Ik had al meteen op de deur geklopt, maar niemand deed open. Totdat er een postbode aankwam lopen, die even op de deur klopte. En jahoor, de deur ging open. Een meisje had hem geopend. Blijkbaar kan ik niet hard genoeg op deuren bonken... Afijn, ik legde mijn situatie uit, en zij belde meteen onze landlord. Deze was er in een wip, en bleek een hele aardige (van oorsprong maleisische) man te zijn. De hele tijd zichzelf verontschuldignd heef ie mijn kamer laten zien, en de rules uitgelegd.
De rest van dag heb ik gevuld met een deken en kussen kopen, uitpaken, boodschappen doen, nog meer uitpakken, wat eten. Tot het zeven uur 's avonds was en ik het niet meer uithield. Ik ging slapen! 12 uur lang...
Afgelopen zondagavond vloog ik rond half acht vanaf Schiphol. Maar daar ging een hele week van inpakken aan vooraf. Iemand een idee hoe weinig 23 kilo eigenlijk is (afgezien van het feit het desondanks nauwelijks te tillen is)? Nou, ik heb het aan den lijve ondervonden. Nog niet eens 1/4 van mijn garderobe kon in een 23-kilo-wegende-koffer, laat staan mijn collectie oh-zo-belangrijke lenzenvloeistof. Dan maar wat meer handbagage en gesleep op de vliegvelden. Gelukkig, kwam na uren passen en wegen,het verlossende antwoord van de weegschaal: 23,1 kilo! Jeeh :)! Daar kan (lees: moet) ik mee leven.
Dus op naar Schiphol, waar we ondanks de nodige hindernisen op tijd aan kwamen. Na de blijkbaar essentiele foto's (Nina eet laatste maaltijd in Nederland - Nina drinkt laatste koffie in Nederland - Nina zet laatste stappen op Nederlandse bodem - etc) kon ik inchecken. Mijn koffer bleek nog steeds 23,2 kilo te wegen (pff). Vervolgens het afscheid van familie n vrienden (bij deze beloof ik plechtig in dezelfde staat terug te keren naar Nederland).
Mijn reis ging via Londen - de UK heeft de beste verbindingen met Australie. Eenmaal op London Heathrow aangekomen, moest ik per bus naar een andere terminal. Het feit dat zo'n reisje met bus al 10 minuten duurt, zegt al iets over de omvang van dit vliegveld. Raar is wel dat de terminals (als je eenmaal de douane bent gepasseerd) heel klein en benauwd aandoen. Geen grote ramen als op Schiphol, of leuke palmbomen zoals op Singapore airport. Mijn gate was vijf minuten na aankomst op de terminal al open. Na even een pleurus-eindje (helaas geen loopbanden) te hebben gelopen, ging het boarden heel snel.
Rond half tien 's avonds zaten we in de lucht, en een klein uur later kregen we supper. Inmiddels was ik zo moe dat het mijn eetlust parten deed. Het enige wat ik nog wilde was slapen, en dat heb ik gedaan ook. Zeven uur lang. Heerlijk. Totdat je wakker wordt, en je je benen niet meer kan voelen. Gelukkig doen oefeningen wonderen. ...nog maar vier uur te gaan :). Deze uren ging heel snel voorbij, doordat ik wat films ging kijken. Helaas zie ik nu door "127 hours" niet meer de lol in rotsklimmen.
Na een English Breakfast - nooit geweten hoe lekker warme champignons in de ochtend smaken - kwamen we rond half zeven 's avonds lokale tijd in Singapore aan. Waar we even het vliegtuig werden uitgeschopt, om een half uur later weer in dezelde machine te boarden.
Door het tijdsverschil begon voor mijn gevoel de dag om 7 uur 's avonds. Veel geslapen heb ik die "nacht" ook niet. Maar ach, film kijken is een leuk tijdverdrijf, voor een kleine 7 uur. Om tien voor zeven 's ochtends (lokale tijd, alleen drie later dan in Singapore) landden we in Sydney. En daar was het warm! Ik geloof al rond de 27 graden, wat een hele overgang is na een airco die overuren draait in het vliegtuig.
Om in Adelaide te geraken moest ik overstappen op een domestic flight van Qantas (de Australische vliegtuigmaatschappij). Maar voordat dat zover was moest ik eerst de (beruchte) Australische customs clearen. Een stempel in mijn paspoort krijgen ging snel, maar ik had op de custom-kaart aangegeven voedsel bij me te hebben (wat onschuldige tussendoortjes). Meteen werd ik naar een zjpad geleid, waar een mevrouw mij vroeg wat ik dan wel niet bij mij had. "Cookies" antwoordde ik onschuldig. "Oh, Stroopweffels?!" zei de haast gretige dame van de douane. "Uh no". Ik kon meteen doorlopen - zonder dat ik mijn cookies moest laten zien, een hond mijn tas ging besnuffelen, of dat ik door een beveiligingspoot moest lopen. Mijn tassen gingen niet eens door zo'n beveiligingsding. Terwijl de mensen die niet aangaven voedsel mee te hebben genomen, aan allerlei veiligheidsmaatregelen werden onderworpen. Oftewel de ultieme smokkelingstip: stroopwafels :)
Ik moest mijn bagage ophalen en weer inchecken (Australische logica), om vervolgens wel door security te moeten. Met de bus werden we naar een andere terminal gebracht. Nog een korte vliegreis en dan was ik in Adelaide! Deze reis verliep - net als de anderen - geheel probleemloos. Alleen begon ik na mijn tweede (!) ontbijt de vermoeidheid te voelen. Voor mijn gevoel was het immers 's avonds. Helaas was het in Adelaide pas 10 uur in de ochtend. Dus ik moest het eerst tot minstens 8 uur 's avonds overleven (anders kom ik nooit in dat nieuwe ritme).
Heel decadent heb ik een taxi genomen naar mijn kamer - wie mijn twee koffers en rugzak een keer heeft versleept zou hetzelfde doen. De afspraak was dat ik op het vliegveld mijn landlord zou smsen. Hij zou dan meteen komen om de deur te openen. Eenmaal op 122 Unley Road aangekomen, was er niemand. Oh, dan maar nog een keer smsen. Na tien minuten geen reactie en nog niemand gezien. Oh ooh. Ik had al meteen op de deur geklopt, maar niemand deed open. Totdat er een postbode aankwam lopen, die even op de deur klopte. En jahoor, de deur ging open. Een meisje had hem geopend. Blijkbaar kan ik niet hard genoeg op deuren bonken... Afijn, ik legde mijn situatie uit, en zij belde meteen onze landlord. Deze was er in een wip, en bleek een hele aardige (van oorsprong maleisische) man te zijn. De hele tijd zichzelf verontschuldignd heef ie mijn kamer laten zien, en de rules uitgelegd.
De rest van dag heb ik gevuld met een deken en kussen kopen, uitpaken, boodschappen doen, nog meer uitpakken, wat eten. Tot het zeven uur 's avonds was en ik het niet meer uithield. Ik ging slapen! 12 uur lang...
-
02 Maart 2011 - 11:19
Anka:
Wat fijn dat alles zo spoedig is verlopen. Goed om te lezen dat je al in je kamer bent geinstaleerd en lekker hebt geslapen. Geniet van het warme weer, Hier is het ook zonnig, maar heel koud.
liefs mama -
02 Maart 2011 - 12:48
Sabrina :
Hey Nien,
Wat een wereldreis zeg :D En het is maar goed dat je geen stroopwafels hebt meegenomen... ik denk dat de dame van de customs ze zo afgepakt zou hebben om zelf mee naar huis te nemen ;) Wel moedig van je dat je meteen op je stage bent begonnen met een jetlag! Hoe was je eerste dag?
Liefs -
02 Maart 2011 - 14:46
Aletta:
hahaha lekker veel geslapen dus!!
maar goed dat er niks ergs gebeurd is.
heb je al koala's gezien??
niempie ik mis je nu al!:(
xxxxxx Aletta -
02 Maart 2011 - 18:41
Cyrillo:
Hey Nien,
Ik zou haast willen vragen of je naast "Meneer Kangoeroe" en zijn maatje zat in het vliegtuig ;) Maar jammer genoeg zagen Ruben en ik ze op de trein stappen :| *Anti-climax*
Maar goed om te lezen dat je al geïnstalleerd bent :D! In ieder geval veel plezier op je stage (en natuurlijk in Australië! *Jaloerse blik :P*) Doe de groetjes aan de co-assistenten van de VU (Whaha :D)!
Dikke kus en liefs,
Cyrillo -
02 Maart 2011 - 20:25
Susanne:
Hoi Nina,
Een lange reis achter de boeg maar dan ben je er ook eindelijk! Ben in ieder geval al jaloers om de heerlijke temperaturen daar! Geniet van je leerzame tijd daar en ik ga je verhalen zeker volgen! Veel succes met wennen ;) dat kost je daar minder tijd dan bij thuiskomst ;)
groetjes, x
Susanne -
02 Maart 2011 - 20:53
Aga Van Nijnanten:
hoi nina,
leuk om je reisverslag te lezen: zo reizen we een beetje met je mee. Ik hoop dat je gauw geaclimatiseerd bent en vol energie aan je stage kan beginnen! -
03 Maart 2011 - 10:07
Nina:
:) dank voor alle reacties :) -
03 Maart 2011 - 11:21
Anne Marijn:
Hoi hoi Nina!
Super goed te lezen dat je veilig aangekomen bent en dat je kamer regelen vanaf Nederland ook goed gegaan is! Inmiddels aan het genieten van het heerlijke leven daar? Laat maar weten als je ergens hulp bij nodig hebt!
x
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
