The first week

Een week op en neer reizen is niet genoeg om de public transport in Adelaide en omstreken te doorgronden - helaas. Maar de reis naar het Lyell gaat redelijk goed, dankzij een aantal trial en errors. De "idealde" route is toch wel de bus vanaf de bushalte voor mijn huis richting City nemen. Uitstappen midden in het centrum, 5 minuten lopen naar de railwaystation van Adelaide. Om de "trein" naar Salisbury (uit te spreken als Salsburieee) vervolgens te pakken. Daar over te stappen op een bus (gelukkig drie opties). Uitstappen bij de second entrance van het Lyell McEwin Hospital (nee, de bus stopt niet voor de main entrance...), klein tochtje dwars door het ziekenhuis. En dan ben ik bij de Robinson Institute (research afdeling omtrent reproductive health, stem cell research in het ziekenhuis)... en anderhalf uur verder. :D

Woensdag (de eerste dag naar het Lyell) en donderdag ben ik meteen begonnen met de broodnodige literatuurstudie. Vrijdag had ik een afspraak met de prof in Medical School North (niet te verwarren met Medical School South, die ernaast staat) in the City. Afspraak was pas om half een, dus ik kon uitslapen :). En dat had ik wel nodig, want (al zou ik het bijna vergeten) ik zat nog in een jetlag. Die ochtend werd ik gebeld door de vrouw van de prof: ik was uitgenodigd om die avond te komen eten. Prima (tijdens mijn vorige bezoek waren wij, Nederlandse studenten, ook een keer uitgenodigd, en het was erg gezellig).
Helaas blijf ik me vergissen in de afstanden. De laatste bushalte stopt vlakbij Rundle Mall, en Medical School North ligt aan Frome Road - circa 2 straten verder. Toch moest ik ruim 25 minuten lopen. Misschien was het niet handig van mij om door de winkelstraat te lopen. Adelaide Fringe (festival), met vele soorten straatartiesten, was in volle gang.

Het korte gesprek met de prof was erg inspirerend (en beetje algemeen nog). Ik heb een associative prof ontmoet, waarmee ik ga ook ga samenwerken. Een substantieel gedeelte van het gesprek ging alleen niet over onderzoek, maar over welke bus ik het beste kan nemen richting de prof die avond. Serieus, beide professoren hebben de bus, bushalte in de city, route, bushalte om uit te stappen, vertrek en aankomsttijden voor mij uitgezocht. Uiteraard kreeg ik ook een geprinte versie :). Ik kon mijn lachen bijna niet inhouden, ten eerste zou de prof in Nederland niet eens over nadenken dat ik überhaupt met transport moet komen, ten tweede: ik heb internet thuis en had het ook makkelijk zelf op kunnen zoeken. Ik denk dat dit wel wat zegt over de Australische gastvriendelijkheid, je hoeft maar iets te vragen en het wordt voor je geregeld, plus meer ;)

Uiteraard kon de reis naar de prof niet misgaan. Ik werd op de laatste halte opgepikt. De prof woont in de Adelaide Hills, waar geen bussen komen (het blijft Australië). De prof en zijn vrouw hadden ook twee bevriende (rasechte) Aussie stellen uitgenodigd. Ik heb me kostelijk geamuseerd die avond door al de verhalen die rond de tafel gingen (inclusief het eigenhandig vangen van een inbreker en het verjagen van over-hekken-springende koeien uit je tuin).

Vrijdag was een zeer drukke dag, dus vond ik dat ik het zaterdag rustig aan mocht doen. Beetje acclimatiseren en socialiseren. Zo sprak een huisgenoot (het meisje dat de eerste dag opendeed) me opeens aan met de mededeling dat zij erover dacht een master in Holland te gaan doen. Best verbazingwekkend, aangezien de meeste mensen niet eens weten waar Nederland ligt (Europe?!). Verder heb ik een wandeling langs Unley Road gemaakt - wat een lange lange weg is. Zoals de meeste wegen in Australië.

Zondag was het zulk lekker weer, dan kan je maar naar 1 plek gaan: het stand :D Een bekend strand in Adelaide is Glenelg Beach (zie foto in kop van mijn blog). Glenelg staat bekend om de uitgaansgelegenheden, cafe's, entertainment, pier, en uiteraard prachtig strand. Het was praktisch leeg, in vergelijking met Nederlandse standen tijdens heerlijk weer dan. Het water was heerlijk warm, maar pootje baden vond ik genoeg.

Maandagochtend mocht ik met de prof meelopen in de family clinic (soort polikliniek) tijdens het spreekuur normale zwangerschappen (woensdagochtend is gereserveerd voor de high risk zwangeren). Dit was een erg leuke manier om kennis te maken met de family clinic (het de bedoeling dat ik daar vrouwen ga meten). Verder ben ik wat medische studenten tegengekomen.
Die middag was bedoeld om even de software van het apparaat waarmee ik ga meten op mijn laptop te installeren, om meteen te gaan oefenen met meten. Helaas had het lot anders bepaald. Alles ging perfect, totdat ik de usb-kabel van dat apparaat aansloot op mijn laptop, en mijn laptop dat bloody ding niet wilde herkennen. Na wat gekloot heb ik de helpdesk van dat apparaat gebeld. Gelukkig werd ik niet doorverbonden met India, maar Sydney. Te laat besefte ik dat mijn laptop geheel in Nederlands is, en de helpdesk me in het Engels ging helpen. Oeps. Na wat nodig hersengekraak ging het aardig goed. Totdat ik het begrip "sturingsprogramma" in het Engels moest vertalen - drama. Om een lang verhaal kort te houden: we kwamen er niet uit (en dan lag trouwens niet aan de taalbarrière).
De volgende dag ging ik naar de prof en zijn secretaresse, die ook niets van dit probleem begrepen. Gelukkig was er een research laptop beschikbaar. Een andere secretaresse bewaarde die achter slot en grendel. Dus de secretaresse van de prof en ik gingen naar haar toe, maar zij bleek al weg te zin (het was rond lunchtijd - door omstandigheden was ik wat later in het Lyell (is ander verhaal)). Deze secretaresse werkt pas sinds kort op de afdeling, dus geen mobiel nummer van haar is bekend (ik weet niet hoe logisch dat klinkt, maar de secretaresse van de prof gaf dat als verklaring). Een kamergenoot van die secretaresse heeft nog de kamer overhoop gehaald om de sleutel van die kast boven water te krijgen, maar geen geluk. Ik moest tot de volgende dag wachten.

Woensdag kon ik vroeg aan de slag met de zojuist geleende laptop - die nog nooit gebruikt (en gloednieuw) bleek te zijn. Een makkie! Nou, ik dacht het niet. Aangezien dit een laptop van de University is, moet je op hun netwerk inloggen. Geen probleem, met mijn visitor access. Doch, dit is Australië, met scherpe, scherpe veiligheidsmaatregelen. Waaronder het verbieden van het installeren van software door visitors van de Uni. Damn it. Gelukkig is er een IT helpdesk van de Uni. Die weer zo geavanceerd zijn, dat ze je computer gewoon overnemen en het probleem fiksen. He he, kan ik dan eindelijk aan de slag. Nee, want dan steek je de usb-kabel erin, en wilt je computer nog meer software installeren. De helpdesk is gauw gebeld, en zo lief om de rest van de installatie over te nemen. Zo deed het feit zich voor dat ik woensdagochtend om half elf eindelijk kon gaan oefenen met meten :D :D :D.

En dat ga ik de komende vier maanden doen!