No worries mate

Aan de ene kant zijn Australiërs de meest relaxte mensen op aarde, alles is “good” en “no worries, mate”, aan de andere kant zijn de veiligheidsmaatregelen en aansprakelijkheidsregels extreem. Zo is men verplicht met helm te fietsen (en voor- en achterlicht). Als je lid wil worden van een sportclub dat moet je een contract ondertekenen dat in geval van letsel de sportclub absoluut nooit aansprakelijk is. Sportclub Curves is 1 minuut lopen van mijn huis, en ik ging even wat informatie halen. Ik kreeg meteen een gratis week sporten aangeboden. Dus toen ik zaterdagochtend half acht (ik hoef alleen uit mijn bed te rollen, het is zo dichtbij) in de sportclub stond, moest ik stapels papierwerk ondertekenen. “Weet mijn huisarts dat ik hier aan het sporten ben?” Uh, nee. Desondanks, kunnen die veiligheidsmaatregelen wel erg extreem zijn. Om op een computer te kunnen inloggen in de Robinson Institute moet je een account hebben van de University of Adelaide. Die hadden de professoren en ik binnen vijf minuten online aangevraagd. Kreeg ik maandag erop een mailtje met mijn inlognaam. Ok, en mijn password dan? Het heeft mijn een half uur gekost voor ik erachter kwam dat je naar de card services moet gaan op de campus van de Uni op een password aan te maken. Maar ik heb helemaal geen tijd om naar de campus te gaan! Na wat uitgebreider onderzoek bleek je ook een password te kunnen aanvragen zonder er in persoon naar toe te gaan. Je hoefde alleen maar een aanvraagformulier te printen, die te tekenen en dan het te faxen naar de card services. Handig.

Dinsdagochtend dacht ik snel even een password te krijgen, voor ik naar het Lyell McEwin vertrok. Het is kwart over acht, dus ik hoop de trein van 8.50 te nemen. Gelukkig kan ik card services snel vinden. Minder gelukkig is het bordje: “Staff meeting, open at 9.30”. Fijn, ik moest toch nog een metroticket kopen. De week ervoor had ik er een op het station gekocht, maar bleek dat ik met mijn studentenpas uit Gronigen (en mijn Internationale studentenpas) opeens geen concession ticket kon krijgen. Deze is speciaal voor studenten en kost 14,90 AUD voor tien keer ritten van 2 uur in plaats van die van 30 dollar voor “gewone mensen”. Daar baalde ik van, maar van mijn vorige bezoek herinner ik me een supermarkt die mijn die concession ticket wel verkocht. Aangezien ik toch tijd moest willen, liep ik daar naartoe. Ondertussen zat ik scenario’s te bedenken als “oh shit, I forgot my studentcard today, sorry” en dan heel zielig kijken. Ik loop naar en vraag om zo’n kaart. “Oke, it’s 14,90 dollar”, zeg het meisje achter de kassa. Ik kijk haar verbaasd aan, wilt ze niet eens mijn studentenkaart zien? Prima
Vanaf nu reis ik alleen met een concession ticket. Al kreeg ik het wel even benauwd toen in de trein onze kaartje werden gecontroleerd. De jongen naast mij had zijn studentenkaart in zijn hand, en de man tegenover mij liet zijn seniorenpas duidelijk zien. Maar de conducteur vond alles prima… gelukkig zijn die Australiërs zo relaxed. :)

Afijn, na een heerlijk koffie, vond ik het tijd om terug te keren naar de card services. Eenmaal daar aangekomen bleek dat de card services was verhuisd naar de vierde verdieping (of vijfde, vaak is level 1 begane grond hier) van Union house. Die natuurlijk wel de hele ochtend open was. Men was verhuisd om de grote stroom aan studenten uit Christchurch, die na de aardbeving hier komen studeren, te kunnen verwerken. Met een kaart in mijn handen en een routebeschrijving in mijn hoofd ging ik opzoek naar Union house op de campus (die heel groot is, omdat ze bijna maar 1 campus hebben voor de gehele uni). Het vinden van de kamer was ook nog een challenge, waar ik gelukkig voor slaagde. Kon ik dan eindelijk een password krijgen? Nee, want een wachtwoord moest aan een rits van regels voldoen, die ik eerst moest bestuderen. Tussen 8 en 16 tekens, minstens 7 letters, één cijfer, en één teken als !@#$%^&?;/ enzovoort. Maar na een halve ochtend had ik eindelijk een wachtwoord :).

De donderdag en vrijdag na het installeren van de software op de laptop ben ik gaan oefenen met meten in de family clinic. Je hebt daar zoveel midwives, nurses en secretaresses rondlopen, dat ik niet eens toekwam aan het vragen van de patiënten in de kliniek. Het oefenen ging wonderbaarlijk goed, wat ook wel mocht na al dat gedoe met de installatie.

De week ervoor had een huisgenoot aan mij gevraagd of ik met haar en haar vrienden mee wilde naar de strawberry farm in german street. Leuk :). Helaas kon ik me na een aantal dagen niet meer herinneren wie me mee had gevraagd, sorry, maar Aziaten lijken veel op elkaar. Gelukkig kwam dat meisje een paar dagen later weer naar me toe: we zouden zaterdag 12 maart gaan. Die zaterdagochtend ontmoeten we haar vrienden in de City. Allemaal Aziaten – hoe kan het ook anders. Maar wel van verschillende gebieden als Maleisie, Korea Hong Kong en andere delen van China. We namen de bus naar Hahndorf, wat een idioot oud dorpje bleek te zijn. Idioot omdat het vroeger door Duitse kolonisten was gesticht, en daarom nu tot Duitse toeristenattractie was omgetoverd (logisch toch). De gebouwen daar waren echt oud, uit rond begin 19de eeuw, met vele Duitse souvernirshops. Maar om Duitse souvenirs in Australië te verkopen – het blijft vreemd. En grappig. Zo werd er authentieke Duitse Mett worst aangeprezen op een reclamebord, met kangoeroe vlees! De hoofdattractie was de Hahndorf Inn, een cafe/restaurant/hotel waar je grote plates met echt Duits eten krijgt: worst, worst, spek, worst, sauerkraut en paar aardappeltjes. Wij hebben per drietal een plate genomen (wat normaal bedoeld is voor 2 personen) en konden het niet opkrijgen. Zoveel vlees! Sindsdien ben ik een halve vegetariër geworden, effe serieus. Helaas is de Hahndorf Inn erg populair, dus eer we de souvernishops hadden bekeken en een tafel kregen was het al kwart voor drie. Toen we op de strawberry farm kwamen, was het al gesloten. Jammer.
Eenmaal terug in de stad ging een deel van de groep naar huis, de echte diehards (waaronder mijzelf) gingen nog naar de Fringe (festival). Het terrein kon je gratis betreden, maar op het festivalterrein stonden veel tenten, kisten, boxen, huisjes, waar kleine voorstellingen werden gegeven. Door de meest gevarieerde groep artiesten, waaronder clowns, comedians, freaks, dansers, zangers, acrobaten, en Nederlandse (!) cabaretiers. Verder op het terrein had je allerlei soorten eettentjes, waaronder Hollandse poffertjes, kraampjes met koopwaren, en een halve kermis (inclusief botsauto’s). Het festivalterrein van eigenlijk een van de vele parken in Adelaide, en je kon heerlijk op het gras zitten. Daarnaast waren de bomen erg mooi versierd met lampen. Zodat het - eenmaal donker - zeer gezellig en sfeervol is.

De zondag 13 maart ben ik naar de Museum of South Australia geweest. Adelaide ligt in South Australia, wat gezien kan worden als een provincie van Australië, alleen een tikje groter dan de provincies die we in Nederland gewend zijn. Ter vergelijking: Adelaide (inclusief suburbs) is even groot als de provincie Noord-Holland. In dit museum werd bijna alles over de Aboriginals tentoongesteld, wapens, boomerangs, potten, tassen, speelgoed, kleren, etc. Zeer interessant en intrigerend. Want eerlijk gezegd kom ik in de stad bijna nooit een Aboriginal tegen. En die ene verdwaalde loopt er vaak sjofel bij. De meeste Aboriginals zijn erg arm en hebben geen baan (of huis, in sommige gevallen). Het is niet een generalisatie, maar ik ben nog geen Aboriginal tegengekomen die er verzorgd en welvarend uitzag. Echt schokkend. Volgens mij wonen de meest Aboriginals ook niet in de stad, maar in dorpen in de middle of nowhere (en Australië geeft een hele nieuwe definitie aan de middle of nowhere).
Vervolgens ben ik naar de State Library geweest, waar er een oude mooie zaal te vinden is. Die heb ik gevonden, maar het viel een beetje tegen. Wellicht omdat ik prachtige bibliotheken uit Wenen gewend ben… Wellicht is het voor Australiërs wel heel bijzonder.

Maandag was een public holiday: Adelaide Cup day. Heel Adelaide is vrij (en meeste winkels zijn dicht, wat een unicum is, want ze zijn vaak zondag ook hele dag open) om de paardenraces. Waar trouwens niemand naar toe gaat. Maar Melbourne heeft in november de Melbourne Cup (erg beroemd om de paardenraces), dus Adelaide kon simpelweg niet achterblijven. Ons eerste plan was om fietsen te gaan huren om zo Adelaide te verkennen. Maar dat plan ging niet door, want echt alles was dicht. Dus gingen we weer naar de Strawberry farm (wat een heel gedoe was door overvolle bussen: zondagrooster). We waren er al rond half twee. Het idee van de Strawberry farm is dat je voor 3 dollar onbeperkt aardbeien mag plukken op het veld(en) en opeten :). Je krijgt ook een doos mee, en voor 9 dollar per kilo mag je zelf geplukte aardbeien mee naar huis nemen. De aardbeien waren verrukkelijk. Het was daardoor zeer moeilijk om de doos te vullen: je bleef eten. We zijn twee-en-een-half uur bezig geweest met eten, plukken, eten, en uiteindelijk had ik mijn doos vol. En kon ik geen aardbei meer zien. Eenmaal terug in de winkel bleek ik 960 gram te hebben geplukt – eigenlijk een kilo maar ik kon het niet laten er nog een paar te eten. Verrukkelijk waren ze. In de winkel kon je allerlei soorten zelfgemaakte jam, sauzen, dressings, curries etc kopen. Wat ik niet laten kon, dus ik heb ook heerlijke zelfgemaakte jam in de ijskast staan :). Na het plukken waren we erg moe, en vol (ik heb de rest van de dag niets meergegeten). Maar we konden heel wat aardbeien meenemen (waar ik nog een week over heb gedaan, terwijl ik het elke dag als lunch en dessert had).

Dinsdag 15 maart moest ik weer aan de slag. Gedurende de rest van de week heb ik heel wat papers gelezen, dingen opgezocht, en een database gemaakt. Voor het tweede project (vrouwen in derde trimester meten) ben ik gekoppeld aan een RMO (soort ANIOS, arts niet in opleiding), die het project samen met mij gaat uitvoeren. Ze is heel aardig en zeer gemotiveerd, dus we zijn erg voortvarend aan de slag gegaan. Belangrijk (en tijdrovend) deel van onderzoek zijn de logistics: ruimte te zoeken om mensen te meten, toestemming vragen van de midwives, hun medewerking vragen, flyers maken, trolley (voor meetapparaat) zoeken, enz. Daar ben ik de hele week ook zoet mee geweest :)